به رنگ حقیقت

غبار چادرت ای دوست توتیای چشمانم
نقاب و پوشش رویت حریم ایمانم

تفقدی بنما در نماز شب هایت
که من به تأسی، حسین گونه می گویم

# # # # # # # # # # # # # # # # # # # #

تو زینبی و بنت ام ابیهایی
تبارک الله بر چنین نفسهایی

سخن چو شعله کشد از درون بیدارت
چه خفته ها که زنده کند با دم مسیحایی

به دشت کرب و بلا چون حسین را خواندی
تمام عرش و سما شد به رنگ شیدایی

خطابه ها همه گلواژه های غیرت توست
چنین به جان سخن، دل تپانده غوغایی

به یمن نور حضورت، تمام زینب ها
ستانده اند نامی به عمق زیبایی

کرم نما و بفرما شفاعت ما را
که در بساط ندارم به غیر رسوایی

زینب پورحمزه